Corazon Grande

Walter is al bijna 5 jaar onderdeel van Casa de
la Alegría. Hij vertelt over zijn werkzaamheden en neemt ons mee naar Corazon Grande.

“Een van de locaties waar wij, de docenten van Casa de la Alegría, ons inzetten is Corazón Grande. Hier werk ik met een groep meisjes tussen 14 en 18 jaar, die allemaal slachtoffer zijn geweest van seksueel misbruik. Ze zijn uit die situatie gered en worden bij Corazon Grande opgevangen. Toen ik deze locatie kreeg aangewezen om als docent te gaan werken keek ik er tegenop. Ik had eerder met een vergelijkbare groep gewerkt en dat was heel pittig. Inmiddels zijn we 3 jaar verder, en ik vind het geweldig om met deze meiden te werken. Ik ben erg aan hen gehecht. 

Maar de zenuwen, adrenaline en emoties, die voel ik nog steeds. Elke les met deze groep is anders anders, ik kan nooit 100% voorbereid kan zijn op wat er gaat gebeuren. Iedere keer hebben deze tieners een andere houding tegenover mij. De ene keer zijn ze enthousiast om mee te doen aan de activiteiten die ik gepland heb. En de ander klagen ze dat ze moe zijn, de activiteit saai vinden of om een andere reden niet mee willen doen. Op zulke momenten vallen mijn best geplande lessen in duigen. Hierdoor zijn zowel de voorbereidingen als de lessen zelf altijd een uitdaging. Maar wel iets wat ik zeker niet uit de weg zou willen gaan! 

Tijdens een activiteit zijn we niet alleen maar dingen aan het knutselen, we werken tegelijkertijd aan het uiten van emoties.

Tijdens de voorbereiding pas ik mijn lessen aan op de groep en plan ik wisselende activiteiten. Voor sommige lessen bereid ik dynamische spellen voor, zodat de meisjes in beweging zijn en op kunnen gaan in de activiteit. Soms hebben ze behoefte aan rustigere lessen, zoals handvaardigheid, waarbij er meer ruimte is voor gesprek en we meer de diepte in kunnen gaan. Tijdens zo’n activiteit zijn we niet alleen maar dingen aan het knutselen, we werken tegelijkertijd aan het uiten van emoties. Een belangrijk deel van onze interactie is dat zij ervaren dat ik óók kwetsbaar ben en ik óók emoties laat zien in bepaalde situaties. Ze stellen mij wel eens vragen over hoe ik was op school, als kind of als puber. Ik probeer hen dan eerlijk te antwoorden vanuit mijn eigen ervaring. Ze zien dat hun docent, net als zij, ook problemen heeft en ruzie maakt met zijn zusjes bijvoorbeeld. Ze vinden het wel eens gek, dat ik naast docent ook maar een mens ben en ook tiener ben geweest. 

Een schoolbel aan het einde van de les? Die hebben wij niet.

Normaal gesproken duren de lessen twee uur, maar met deze groep blijf ik soms wel drie of vier uur zitten. Dit kan erg gezellig zijn. Bijvoorbeeld als er een verjaardag is, dan willen ze natuurlijk dat ik voor het feestje blijf. Maar de lessen kunnen ook uitlopen als er erg gevoelige onderwerpen aan bod komen, zoals herinneringen aan misbruik, het feit dat ze hun familie missen of eigenlijk weg zouden willen uit het tehuis. Ik probeer ervoor te zorgen dat de les een veilige plek is, waar ze alles kunnen uiten. Niet alleen hun pijn en verdriet, maar ook hun boosheid of woede. Dat maakt de lessen weleens emotioneel heel zwaar. Niet alleen voor hen, maar ook voor mij. 

Aan het einde van elke les denk ik maar aan één ding: wat kan ik nog meer doen? Wat hebben deze meiden nodig?

Ze zijn zeker veeleisend en uitdagend, maar wat vind ik dit een ontzettend leuke groep! Ik had nooit gedacht dat ik ooit met tieners zou gaan werken. Ik was altijd een beetje bang voor tieners. Maar er is iets, een connectie, tussen mij en de meiden van Corazon Grande. “